Ich bin den Sommer über in Berlin geblieben (1994)

Nadine is geobsedeerd door een herinnering die gekoppeld is aan een beklijvend deuntje dat ze niet meer kan zingen, totdat ze iemand anders hoort zingen en alles weer op zijn plaats valt. Een melancholische observatie van twee jonge stellen die moeite hebben elkaar te vertrouwen. Ze zijn vol scepsis en zoeken naar een doel in het leven.